“Waarom kindercoaching? Er zijn al zoveel coaches. Wat maakt jou dan uniek?”

Tja, vragen waar ik echt nog wel even diep over na moest denken, want een coach voelde ik mij eigenlijk niet. Er zijn zoveel anderen die dat gewoon veel beter kunnen dan dat ik dat kan. Waarom wil ik nu coach zijn? Wat maakt mij dan zo ‘uniek’?

Ik moest terug denken aan een jongen, die jaren geleden bij mij op de musicalgroep zat. Heel timide, niets durven. Zijn pleegmoeder bracht hem bij mij op de musicalgroep met de vraag of ik hem misschien uit zijn schulp kon krijgen. Ehm, tja… geen idee, maar proberen kan altijd.
De eerste lessen heb ik hem een beetje zijn gang laten gaan. Vind je het fijner om een beetje rond te kijken? Prima hoor, ga je gang, neem je tijd. Neem vooral je nodige tijd, want pushen, daar houd ik niet van. En zachtjesaan zag ik hem wat meer om zich heen gaan kijken. Op een gegeven moment heb ik een praatje met hem gemaakt. Had hij het naar zijn zin op de groep? Ja, dat wel! Zou hij al een rol durven spelen? Hum… dat wist hij niet. Misschien een heel kleintje? Nou, dan proberen we dat toch? Samen oefenen? Gelukkig liepen we met drie personen leiding, dus dat kon wel. We oefenden samen met gekke gezichten en rare typetjes. Geweldig vond hij dat. Op een gegeven moment hakte deze jongen de knoop door. “Ik ga de rol doen”. En warempel, daar ging hij.
Hij speelde mee in een heuse musical. Zijn pleegmoeder kwam na de uitvoering naar mij toe met de vraag: “wat heb je met hem gedaan?” Eh… sorry? Had ik iets verkeerd gedaan? Nou, integendeel. “Wat is hij veranderd in die maanden dat hij bij jou zit. Zelfs op school kennen ze hem niet meer terug. Hij zou blijven zitten in de klas, maar hij is over, onze vrolijke jongen.” Ik voelde mijzelf groeien van trots.

Dit gebeurde tijdens ons 5 jarig bestaan van de groep. Dat is nu 24 jaar geleden en in al die jaren heb ik heel wat van deze kinderen en dit soort momenten mogen meemaken. Kinderen die door middel van theater en ook door middel van mijn manier van werken (een beetje van trots naast je schoenen mag best wel vind ik) zijn opgebloeid.

Onlangs maakte ik weer een dergelijke situatie mee. Inmiddels via mijn bedrijf werkzaam als theaterdocent, was ik een school aan het assisteren bij het neerzetten van een eindmusical. Tijdens mijn introductieles, kroop er een jongen steeds maar onder de tafel. Waarom gebeurde dit? Werd er een grap met me uitgehaald? Maar nee, de jongen bleek doodsbang en volgens zijn klasgenoten gebeurde dit al acht jaar. Oké, dat is niet zo fijn als je op deze manier aan een eindmusical mee moet doen.
Na de introductieles trof ik hem in een klein groepje van 5 spelers. We gingen samen aan het brainstormen. Deze jongen wilde heel graag de pizzaboer worden. Goh, dat was nogal een rol. Hij had zelf al ideëen wat hij voor rekwisieten mee zou kunnen nemen en we spraken af dat hij een hele lijst zou maken van wat hij leuk zou vinden. Zelf nam ik ook wat artikelen mee en zo ontstond de rol ‘Mario, de pizzaboer’. Op zijn step zou hij zijn pizza’s rond gaan brengen. Terwijl hij aan het vertellen was, ontdekte ik een Spaans accent bij deze jongen. Het klopte, hij had roots in die richting. Oh, maar dat kunnen we mooi inzetten in de rol van pizzaboer. En jawel hoor. Binnen no-time hadden we een prachtige Italiaanse pizzaboer op de planken.
Nu nog de volgende uitdaging: voor de klas. Stapje voor stapje zijn we sterker in zijn rol gestapt en zag ik de jongen gaan stralen! Prachtig! Daar stond hij dan, voor de klas. Met grote complimenten van zijn juffrouw, keek ik al uit naar de volgende te zetten stap.
Helaas mocht het niet zo zijn, want de corona sloeg toe. We gingen in de Lock Down en de musical is niet meer uitgevoerd. Ergens hoop ik dat ik deze jongen een zetje in de goede richting heb kunnen geven.

De Musicalgroep en de Jongeren Theatergroep kregen in deze periode les via Zoom. Tijdens één van de lessen bij de jongerengroep gaf ik een teambuilding warming up. Ik deelde random de leden in en gaf ze een vraag mee. Twee jongedames van in de 20, die al jaren bij me op de groep zitten, kwamen samen in een ruimte, met de vraag: “wat hebben jullie gemeen?” Als antwoord kreeg ik: “We zijn allebei op ons zevende jaar begonnen. We hebben het best moeilijk gehad in onze jeugd, maar we bloeiden helemaal op bij u. Door de theaterlessen, maar zeker ook omdat u er bent. Als het aan ons ligt blijven we voorlopig nog op de groep.”
Diezelfde week zag ik een meisje op de chat, die gewoon niet lekker in haar vel zat. “Even naar de aparte chatroom?” “Ja graag!” Zo handig, met extra leiding. Dus even gebabbeld met elkaar. De volgende dag een telefoontje van moeder: “dat jij door dat kleine tutcameraatje kan zien dat mijn dochter niet lekker in haar vel zit. Wauw! Ze liep weer te stralen van vreugde na afloop van de chat.”

Kassa! Volgende bevestiging!

Al geruime tijd ben ik aan het nadenken over wat ik wil gaan doen met mijn bedrijf. De kinderfeesten zijn erg leuk om te doen, maar het vergt veel energie en ik heb het idee dat ik mijn waarden beter en meer op een andere manier kan laten zien. Door deze periode en zeker door alle positieve feedback ‘had ik hem ineens’… “ik ga mij settelen als kindercoach!” Mijn belangrijkste troef wordt theater. Natuurlijk zijn er door de tijd nog genoeg mogelijkheden, zoveel als ik in mijn mars heb en zeker ook materiaal binnen mijn bedrijf. Maar, ho, rustig aan. Niet te hard van stapel lopen.
Eerst maar eens dat waar ik al heel lang succes mee heb… theater!

“Ik ga kinderen laten stralen!”
“Dus nu ben je kindercoach?” Ja, nu ben ik kindercoach. Een extra opleiding voor de ins- en outs. Ik word zelf gecoacht om mijn praktijk krachtiger te krijgen en langzaamaan gaan mijn diensten veranderen. Van kinderfeest naar kindercoach.

Maar he, zeg nou zelf…. ben ik dit niet al stiekem 29 jaar?